ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
1 | 2 | 3 | ||||
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
یک ساعتی است آلبوم(نمیشنوم صداتو...) بی بند دستم رسیده... حالی می برم...
شاد و شنگول بچه جون/ درون من چرا؟ ساکت نشستی؟یادت بیاااااار، یادت بیااااااااااار...
جای همه خالی بین این دو سر هدفن...آخ. این ترانه.
یه روز اومد بیخبر با یه آیپاد تو مشتش/ یه روز اومد با یه کوله به پشتش/دل من شد اسیر اون کفشای کانورس...
موسیقی معاصرما است. به قول روزبه: زبانِ فارسی راک است.
کلمات زنده اند. خون و جسم دارند.راه میروند. هویت دارند. تلخ هستند. اما نا امید و مرده نیستند. معترضند. حرفشان را به دور از فرمایش مشتی ابله هردو طرف مدعی جریان فرهنگ زنده موسیقی زده اند. آزادی به استایلِ راک. بدون ادا اطوار و هرزگی و خودفروشی...
پ.ن1: می دونم یه روزی، یه جایی، یه جوری برمیگرده...شاید یه روز بهتر...شاید یه جا باحالتر...
پ.ن2: باید بگم بتون که نوشته های بولد متن ترانه هاست؟! معلومه که نه!